TLIF برای تکنیک های فیوژن بین بدن کمر

TLIF (Transforaminal Lumbar Interbody Fusion، شکل 1) عمل اصلی در عمل بالینی است. اگر جراح ستون فقرات جدید هستید، ممکن است تمام LIF های فانتزی را ندیده باشید، اما باید TLIF را بدانید. تکنیک TLIF وارد دیسک هدف می شود. از فضای سوراخ خلفی عبور می کند و درمان فضای بین مهره ای، مانند رفع فشار دیسک، آماده سازی فضای بین مهره ای و همجوشی پیوند استخوان را انجام می دهد.

می توان گفت تکنیک TLIF کاربردی ترین تکنیک فیوژن بین بادی کمر از نظر بالینی است.

معرفی فناوری TLIF باید از PLIF جدایی ناپذیر باشد (همجوشی بین بدنی کمری خلفی، شکل 2). PLIF و TLIF نزدیک به یکدیگر هستند و تشخیص کامل آنها دشوار است. تکنیک PLIF در طول جنگ جهانی دوم توسعه یافت. با برداشتن لامینا، فرآیند خاردار، رباط شعله و سایر ساختارهای پشت برای کاهش فشار عصبی، کانال نخاعی را در معرض دید قرار می‌دهد و سپس برای رسیدن به هدف از همجوشی بین مهره‌ای، استخوان را در فضای مهره‌ای کاشت می‌کند. طبق ادبیات باستانی، مرسر و همکارانش. . چندین روش جراحی برای جراحی لغزش کمری در گزارشات خود در سال 1936 پیشنهاد کردند، از جمله فیوژن بین خاری خلفی با پیوند استخوان بزرگ و همجوشی فضای بین مهره ای قدامی و غیره. در آن زمان، مفهوم همجوشی بین مهره ای خلفی به صراحت مطرح نشد. ده سال بعد، جاسلو اولین بار به صراحت روش همجوشی پیوند استخوان بین مهره ای پس از دیسککتومی را پیشنهاد داد که به عنوان اولین سال تولد فناوری PLIF در نظر گرفته می شود. این تکنیک که توسط جراحان پیشگام ستون فقرات مانند کلوارد رایج شده است، از آن زمان در سراسر جهان رایج شده است.

TLIF به عنوان یک تکنیک پرکاربرد در عمل بالینی، به دلیل سازگاری فنی خوب، محافظت عصبی ایمن تر، مدیریت فضای بین مهره ای رضایت بخش و سرعت همجوشی، به یک تکنیک سنگ بنای جراحی ستون فقرات تبدیل شده است. حتی در انواع بی پایان LIF های امروزی، TLIF باید همچنان به درخشش خود ادامه دهد. یکی از مهارت های اساسی که جراحان ستون فقرات باید ماهر و قابل اعتماد باشند.